piątek, 21 kwietnia 2017

kołcze i kaznodzieje

Mniej siedź! Więcej się ruszaj! Poćwicz trochę! - Ożeż ty... 5.30 rano i takie rady?! I kto to mówi?

krasomówca
orator
prelegent
retor
mędrzec
moralista
mistrz
?
NIE! 
To mój telefon który przejął funkcje budzika, kalendarza, informatora, biblioteki i Bóg programista wie, co tam jeszcze. Bladym świtem obudził mnie pulsowaniem czerwonego serduszka na ekranie. Zamiast zaintonować Godzinki, zaczęłam nucić starą piosenkę Pukajcie ze mną w niemalowane drewno, bo czasami szczęście trwa tylko chwile dwie. Pukajcie ze mną, bo wiem na pewno, że ktoś pokochał mnie... Ale gdzie tam! Serce gorejące na ekraniku wzywało: poćwicz trochę! Widzicie go?! Cyfrowy coach się znalazł!
Ucierpiało na tym nieco moje bałwochwalcze uwielbienie dla programistów i big data. Obiecują i przestrzegają, że telefon wie o właścicielu wszystko, a nawet może cię zmusić do wykonywania poleceń niebieskiego wieloryba i czarnej wołgi. Obiecanki cacanki – tyle telefon wie, ile poczciwe liczydła. Co mu dasz – tyle ci pokaże. Mógł był mi przypomnieć na przykład Heldera Camaro, arcybiskupa w najbiedniejszym regionie Brazylii, który mówił: „Kiedy daję biednym chleb, nazywają mnie świętym. Kiedy pytam, dlaczego biedni nie mają chleba, nazywają mnie komunistą”. To byłoby dobre w okresie wielkanocnym.
Tymczasem telefon nie chciał być kaznodzieją. Sam leży na stoliku, więc mnie przekonuje, że ruch pobudza wydzielanie substancji, która poprawia nastrój. Pod wpływem ćwiczeń fizycznych pobudzony zostaje mechanizm regulacji hormonalnej. Endorfiny, które wydzielają się w mózgu poprawiają nastrój, działają trochę jak narkotyk. I trochę jak informacje, które pochłania i przetwarza mój osobisty cyfrowy kołcz/kaznodzieja. Bo gdy on leży samotnie na stoliku - ja każdego dnia o godz. 6.15 wskakuję do basenu i pływam. Jeżdżę na rowerze, dużo chodzę, a on – leży samotnie. Bo nie chcę się od niego uzależniać....

Ale, ale... czy ja nie zaczynam go personifikować? Nie! Jeszcze nie nadałam mu imienia. Jeszcze nie.