wróg kusi słodyczą

Byłam kiedyś dziennikarką. Zdarzyło mi się uścisnąć dłoń Woodwardowi (opisał aferę Watergate). Pisałam o hrabim Zamoyskim walczącym ze szkolną nieuczciwością. Teraz pisać każdy może. W Internecie – trochę lepiej lub trochę gorzej, ale czy można o piszącym powiedzieć

dziennikarz,

żurnalista

eseista,

felietonista,

redaktor,

reporter,

sprawozdawca,

publicysta
?

Dla chwili obecnej charakterystyczne jest to, że umysły przeciętne i banalne, wiedząc o swej przeciętności i banalności, mają czelność domagać się prawa do bycia przeciętnymi i banalnymi i do narzucania tych cech wszystkim innym – napisał przed wiekiem José Ortega y Gasset w „Buncie mas”. A teraz? Teraz przeciętność i banał rządzą. Czy banał nie jest prawdą? Tyle, że prawdą oczywistą? Ile razy jednak przekonujemy się, że te prawdy oczywiste torują sobie drogę z niesłychanym trudem albo w ogóle nie mogą przebić się na powierzchnię? Prawdy oczywiste to są te, które mówi mędrzec, a które mędrek wydrwiwa, jako banały. Teraz jest czas drwin z myślących inaczej – o ekologii lub o Nowym Zielonym Ładzie, o przedsiębiorczości lub tokenizacji. Bo łatwiej drwić niż dyskutować.

Tak było za czasów słusznie minionego systemu i tak jest teraz. Warto odwiedzić Muzeum Socrealizmu w Kozłówce, żeby zadumać się nad PeeReLowskim hasłem: wróg kusi cię coca colą! Warto popatrzeć na socrealistyczne zachody słońca na obrazach i propagandowe nagłówki w gazetach. Ach! Ta „linia partii programem narodu”, ci „proletariusze wszystkich krajów łączący się”oraz „tu zaszła zmiana”. Tu my – tam oni. Obcy źli, bo dybią na dobrych swoich. Teraz podobnie. Zamykamy się wśród swoich, ugruntowując podziały na zamaskowanych i odsłoniętych, górkobrońców i płaskoziemców, prawaków i lewaków... Zamykamy się w zdalnej komunikacji i epidemicznej izolacji. Pisać każdy może – mało komu chce się czytać.

Za czasów drukowanych gazet było inaczej. W starym kinie warto obejrzeć film „Wszyscy ludzie prezydenta” opowiadający historię dziennikarskiego śledztwa. W okresie poprzedzającym amerykańskie wybory prezydenckie w 1972 roku reporter "Washington Post" Bob Woodward napisał o drobnym włamaniu do głównej siedziby Partii Demokratycznej. Zaskakuje go jednak odkrycie, że najlepsi prawnicy opracowują już linię obrony, a lista oskarżonych zawierająca nazwiska i adresy osób odpowiedzialnych za fundusze Republikanów wzbudza dalsze podejrzenia. Naczelny "Washington Post" decyduje się na kontynuację śledztwa, które powierza Woodwardowi i Carlowi Bernsteinowi. Reporterzy idą tropem prowadzącym do postaci z coraz wyższych szczebli Partii Republikańskiej, docierając aż do Białego Domu, a tym samym afery Watergate, która wymiotła z polityki prezydenta Nixona.

niesnaski bez maski

Byłam w sklepie. Ekspedientka powiedziała mi, że ludzie już wcześniej byli agresywni, ale teraz to się nasiliło. Obok starsi państwo w maskach kłócili się z młodymi paniami bez masek.

Maski stały się nowym pretekstem

kłótni

pyskówek

utarczek

awantur

waśni

swarów

niesnasek

Za brak maski i za brak odległości policja (i Sanepid?) karzą mandatami. Ale nie wszystkich i nie wszędzie. Są równi i równiejsi. Są też lepsze tematy do skłócenia ludzi niż maski, rękawiczki i liczby zakażonych oraz wiek zmarłych na COVID. Na okoliczność wyborów politycy przypomnieli sobie, że mają orientacje seksualną. Wprawdzie o swojej nie mówią, ale seksualizują wątek publicznej debaty. A przecież są inne, nieporównywalnie ważniejsze tematy.

Można już iść na wesele, ale do lekarza wciąż nie! W prowincjonalnych przychodniach jedyną proponowaną przez placówki formą konsultacji jest teleporada, mimo podstaw do osobistej wizyty w celu poddania się badaniu fizykalnemu. Nadal są kłopoty z zapisami do specjalistów, a szefowie przychodni i szpitali bezradnie przyznają, ze najpierw muszą przyjąć stałych pacjentów i tych z poprzednich miesięcy. Jeśli uda się skorzystać medycznej usługi finansowanej ze składek ZUS, to w masce, po obejrzeniu przez portiera lub arogancką rejestratorkę.

Restauracje i kościoły otwarte, zgromadzenia przedwyborcze bez masek i bez trzymania odległości – to przynosi dochody. A przychodnie? To tylko koszty - czemu miałyby być otwarte? Rektor Uniwersytetu Medycznego w Lublinie już zapowiedział kolejny semestr nauki zdalnej, czyli lekarze nastawieni są na pacjenta wirtualnego. To po pierwsze. Po drugie i ważniejsze - lekarze są na wymarciu i boją się COVIDa. Średnia wieku chirurgów to 58,5 - pediatrzy i interniści są średnio starsi. To cud że nauczyli się wypisywać recepty przez internet. Chociaż - nie wszyscy. I to jest lekarstwo na nasze dolegliwości – cwaniactwo. Jak to się za PeeReLu mówiło: czy się stoi, czy się leży – to wypłata się należy.
Cwaniakujmy więc. Nie ma przepisu nakazującego maski, jest nakaz zasłaniania ust i nosa. Wachlarz świetnie się do tego nadaje.