drzewo wiadomości

Oczy czarnego kota świeciły złotym blaskiem. To filtr? Zapytałam. Nie – odpowiedziała autorka fotki – filtry zakładam tylko na insta. To prawdziwe oczy. Tymczasem po sieci krąży mnóstwo

kłamstwa

półprawdy

fałszywek

obrazków

memów

fikcji

ułudy

rojeń

fejków

Moje ulubione sieciowe kłamstewko,  to uczniowie ze smartfonami, pod słynnym obrazem w muzeum. Pod fotką zadufane podpisy, typu „totalna ignorancja”. Wskazujące, że młodzież jest głupia, a kiedyś to ho ho ho... Czy ktoś zadałby sobie trud, bo podać nazwisko autora i opis zdjęcia? Nikt. Bo jeszcze by się okazało, że nastolatki oglądały obraz uważnie, a później korzystały z muzealnej aplikacji. Jest ich wiele. Wpiszcie w wyszukiwarkę „muzeum aplikacja” to się zdziwicie. Zdziwicie się też pewnie widząc w muzeach dorosłych, czytających ze smartfonów. Tak, to mogą być wiadomości od szefa, ale równie dobrze mogą to być informacje o dziełach, które wystawiono, podając jedynie tytuł i nazwisko autora. A człowiek (na przykład ja) lubi wiedzieć więcej.

Są też tacy, którzy lubią wiedzieć więcej i znać wszelkie wyjaśnienia. I są tacy, którzy skwapliwie dostarczają wyjaśnień lekkich, łatwych i przyjemnych. Kto winien jest złu tego świata? Ogólnie: tamci – inni. Szczegółowo: szczepionki, obcy i linie na błękitnym niebie. Tymi liniami, obcymi, szczepionkami – źli ludzie szkodzą ludziom dobrym. Dobrzy ludzie mogą nieźle zarobić sprzedając obronę przed złymi. To ma długą tradycję, kiedyś sprzedawali amulety i relikwie. Teraz: sprzedają reklamy. Tymczasem YouTube wyłączył wyświetlanie reklam przy treściach zamieszczanych w serwisie przez środowiska antyszczepionkowców. Firma wyjaśnia, że publikowanie materiałów mogących mieć niebezpieczny wpływ na użytkowników jest sprzeczne z regulaminem platformy.

A inne materiały mające niebezpieczny wpływ na użytkowników? Och, są potrzebne jak relikwie i amulety – świetnie się sprzedają, pomagają podnosić się z kolan i odzyskiwać godność. Do mnie zadzwonił akwizytor – słuchałam grzecznie, bo akurat jemu taka robota przypadła. Aż przedstawił się mówiąc: moja godność .... I nie wytrzymałam, roześmiałam się. Bo razi mnie „moja osoba”, ale już przywyknąć zdążyłam. Podobnie śmieszy mnie dzień dzisiejszy, okres czasu, trwać nadal i fakt autentyczny. Bawi mnie, gdy w zaniedbanym urzędzie zamiast o nazwisko pytają: pani godność? Lub gdy przedstawiają się: moja godność Jan Kowalski.

Chociaż nie ma się z czego śmiać. Ze słów utkany jest świat, więc ze słów pomylonych powstaje obraz świata szalony.